نزدیکی مدیران به مردم یا نزدیکی نمایندگان به مدیران؟

 وحيد جليلي گفت: ادعاي عدم برخورداري مالي نمايندگان مجلس نسبت به ساير دستگاه‌ها، يك خبط تئوريك در زمينه ماهيت نهاد مجلس در نظام جمهوري اسلامي است، چرا كه در جمهوري اسلامي، مجلس بايد مديران را به سطح مردم نزديك كند، نه نمايندگان را به سطح مديران.

وحيد جليلي تحليلگر مسائل سياسي و سردبير نشريه "راه" در گفتگو با خبرنگار سياسي خبرگزاري فارس، در واكنش به پرداخت مبلغ 100 ميليون توماني به نمايندگان مجلس، گفت: در مسئله‌اي كه افكار عمومي اين قدر روي آن حساس بوده و واكنش نشان داده‌، هنوز به صورت شفاف ماجرا مشخص نيست و اين يكي از مشكلات اساسي است كه در بخش‌هاي مختلف مديريتي با آن مواجه بوده‌ايم و اتفاقاً يكي از مؤثرترين نهادهايي كه مي‌تواند در اين زمينه نقش ايفا كند، خود مجلس و مديريت مجلس است كه بايد تلاش كند شفافيت در حد اعلا بوجود بيايد. 

وي بخش عمده‌اي از اصلاح امور در مجموعه نظام را منوط به فعاليت درست مجلس دانست و افزود: اين سؤال جدي وجود دارد كه آيا مجلسي كه بر عملكردش نظارت نشود، خودش مي‌تواند نظارت كند؟ هيچ نهادي به اندازه مجلس قدرت نظارت بر مديران و دستگاه‌هاي مختلف را ندارد، چنين نهادي خودش فارغ از نظارت رسمي و نهادينه است كه بايد تلاش شود اين خلا برطرف شود. 

جليلي تصريح كرد: مساواتي كه در پرداخت مبلغ 100 ميليون به هر نماينده وجود دارد، نشان‌دهنده تبعيض است و با ادعاي برخي آقايان درباره اين مبلغ منافات دارد. آقايان مي‌فرمايند ما براي انجام وظايف نمايندگي اين پول را به نمايندگان داديم، آيا نماينده‌اي كه در مناطق محروم و دور از مركز زندگي مي‌كند، نيازش با نماينده تهران يا ساير شهرها برابر است؟ پس اعطاي اين مبلغ را حتي اگر به منظور انجام وظايف نمايندگي تصور كنيم، باز هم بر اساس يك مبناي درست حقوقي و ارزشي تخصيص پيدا نكرده است. 
اين فعال سياسي گفت: رئيس مجلس براي دفاع از خود در پرداخت اين مبالغ به نمايندگان مي‌گفت كه مجلس نسبت به ساير دستگاه‌هاي حكومتي كمتر برخوردار است؛ از قرار معلوم رئيس مجلس دچار يك خبط تئوريك در زمينه ماهيت نهاد مجلس در نظام جمهوري اسلامي است؛ چرا كه در جمهوري اسلامي، مجلس بايد مديران را به سطح مردم نزديك كند و نه نمايندگان را به سطح مديران. 

وي افزود: مجلس مردمي‌ترين نهاد جمهوري اسلامي است تا دستگاه‌هاي مديريتي نظام از بدنه مردم جدا نشوند و همواره چه از لحاظ فكري و چه از لحاظ وضع زندگي به بدنه مردم نزديك باشند؛ اينكه اين مسئله به صورت وارونه طرح مي‌شود،

يك مسئله خطرناك و يك ايراد جدي تئوريك است و معلوم نيست با چنين نگاهي بر مديريت مجلس، مي‌خواهيم سر از كجا در بياوريم. 

جليلي تصريح كرد: نماينده مردم بايد نماياننده مردم باشد، يعني وقتي كه مديران نظام در سطوح مختلف به ويترين مجلس شوراي اسلامي نگاه مي‌كنند، بايد سطح زندگي عامه مردم را ببينيد، اين يكي از مهمترين وظايف و كاركردهاي مجلس است، فاصله گرفتن از مردم خلاف وظايف نمايندگي است. 

وي با بيان اينكه مي‌گويند اين اعتراضات شعاري و پنجاه هفتي است و ما مي‌خواهيم كارآمدي مجلس را افزايش دهيم، اظهار داشت: تفكيك كارآمدي از نظام ارزشي جامعه نشان‌دهنده رسوخ سكولاريسم در افكار بعضي از مدعيان اصولگرايي است. 

اين تحليلگر افزود: گفته‌اند بعضي از نمايندگان اين پول را نگرفته‌اند و از سويي نيز مي‌گفتند گرفتن اين پول براي ايفاي وظايف نمايندگي ضرورت دارد، پس چرا يك عده‌اي اين پول را نگرفته‌اند؟ براساس آن استدلال، كساني كه اين پول را نگرفته‌اند بايد توبيخ شوند چون با نگرفتن اين امكانات در ايفاي وظايف خود اخلال كردند. 

جليلي ادامه داد: علي‌رغم اينكه عده‌اي تلاش مي‌كنند پيگيري مسئله اين 100 ميليون را غيرمهم جلوه دهند، اتفاقا اين مسئله بسيار مهم است و جالب اينكه دفاع‌كنندگان از دريافت اين مبلغ، محدود به هيچ طيفي نبودند كه اين نشانه يك آسيب مشترك در همه جناح‌ها و قبايل سياسي كشور است. 

وي خاطرنشان كرد: جا دارد خبرگزاري فارس كه پيگير اين موضوع است، به اين مقوله اكتفا نكند و با برگزاري ميزگردهايي در زمينه آسيب‌شناسي مجلس شوراي اسلامي (به عنوان نمونه، رابطه بين نمايندگان مجلس و مديران دستگاه‌ها)، گام‌هاي محكمي در اين راه بردارد.

براي دروني کردن يک آرمان عمل لازم است

 به گزارش سرويس فرهنگي برنا، نشست نمايندگان تشکل هاي غيردولتي جوانان از سوي سازمان ملي جوانان استان تهران عصر ديروز در محل اين سازمان برگزار شد.

وحيد جليلي؛ مدير مسئول مجله "راه" در اين نشست گفت: فرهنگ در لغت به معناي آهنگ فرّ است و دو شاخصه دارد، يکي روبه جلو بودن و ديگري جهت داشتن. البته تبصره اي هم با نام حرکت جمعي دارد. کار فردي را نمي توان فرهنگ دانست. فرهنگ را بايد يک جمع انجام دهند.

 

وي افزود: در انجام کار فرهنگي بايد به ياد داشته باشيم که جغرافياي حرکتمان کجاست. مثلا 100 هزار پايگاه بسيج داريم که در حال انجام 100 هزاز کار يکسان هستند و فعاليتي ثابت را تکرار مي کنند. در نتيجه اين کار، صد هزار نيرو هم در حال فعاليت اند اما بر هم افزوده نمي شوند.

 

جليلي با بيان اين که در ابتداي انقلاب اين گونه نبود، اظهار کرد: در زمان انقلاب ارتباطات خوبي ديده مي شد، يک کار فکري که انجام مي شد بلافاصله تا عمق روستاهاي دور افتاده هم مي رسيد. تشکل ها با هم مرتبط بودند.

 

اين روزنامه نگار در ادامه گفت: مشکل عمده اي که در فضاي تشکل ها وجود دارد، نداشتن يک آرمان مشترک است. نمي خواهيم همه با هم کار بزرگي انجام دهيم اما آرماني مشترک هم وجود ندارد.

 

وحيد جليلي؛ سردبير مجله "راه" در اين نشست با اشاره به برخي مشکلات گريبان گير تشکل ها، اظهار داشت: از مشکلات عمده تشکل ها مي توان به گسست ميان نسل ها و مولدين هنري، عدم آگاهي و اطلاعات، گسست بين مولد و مخاطب و ... اشاره کرد که اين گسست ها بايد برطرف شوند تا تشکل ها بتوانند فعاليتي مثبت داشته باشند.

 

وي افزود: براي انجام يک کار مثبت و بدون گسست بايد چه از لحاظ فردي و چه گروهي ارزيابي دائمي وجود داشته باشد. يعني ما نبايد به سطح خاصي از کار راضي شويم و مدام توقعمان را از خودمان بالاتر ببريم.

 

جليلي در ادامه با اشاره به اين که بزرگترين کار فرهنگي که در دنيا صورت گرفت بعثت بود، اظهار داشت: انقلاب براي چه به وجود مي آيد؟ براي انجام کار بهتر و اولويت بندي. زماني که کار خوب وجود دارد و کار خوب تري هم، اگر کار خوب را انجام دهند، يعني با کار خوب تر مخالفند.

 

اين روزنامه نگار خطاب به نمايندگان ادامه داد: زماني که در جامعه جهل نسبت به يک آرمان وجود دارد شما بايد کار معرفتي انجام دهيد تا سطح جامعه به آگاهي برسد. اما زماني که جامعه آگاه است و همه را مي داند، غفلت با حرف برطرف نمي شود بلکه با عمل برطرف مي شود. همه مي دانيم که غيبت حرام است. کسي نيست که از لحاظ ذهني اين را نداند اما غافلند. اما عمل کسي که مثلا مي گويد "غيبت نکن" تاثير گذار است.

 

وي در اين باره افزود: در سطح جامعه و در گستره اي وسيع تر هم به همين شکل. مثلا حرف درباره عدالت کفايت نمي کند. بايد در اين زمينه عمل کرد. در سبک زندگي مشخص مي شود. در اين جا بايد عملا الگو ارائه شود. هرکسي در هر حوزه اي که هست. ابتدا آرمان را بفهمد، دروني اش کند و بعد تراوش مي کند در وجود او.

 

جليلي تصريح کرد: ميزان کار و ابتکار لازم در بسياري از حوزه هاي جامعه وجود دارد. ظرفيت هاي خوبي هم دارند اما به درستي استفاده نمي شود. مثلا من بسيج را مثال زدم. واحد هايش کاملا با هم متفاوت است چراکه با وجود فضاي بخش نامه اي و شباهت بين فعاليت هاي کلي از ظرفيت هاي خود به اندازه کافي بهره مي برند.

 

پس از صحبت هاي وحيد جليلي، نمايندگان تشکل ها به طرح سوالات، پيشنهادات و مسائل خود پرداختند و بحث و بررسي در اين خصوص ادامه يافت.

 

آرمانخواهی ما واقع گرایانه است

خیلی‌ها می‌گویند وحید جلیلی فقط بلد است انتقاد کند و هیچ برنامه و راهکار عملی برای ارائه ندارد. نظر خود شما چيست؟

بسم الله الرحمن الرحيم؛ جليلي كه كسي نيست . راجع به خيلي هاي ديگر هم اين را مي گويند اما اول بگویید راهکار چیست؟ و گر نه هر چه بگویيم می گویند این که راهکار نشد! اگر برنامه به معنای در دست داشتن طرحی برای حرکت از یک نقطه به نقطه ای دیگر است سابقه تیمی که در روزنامه ابرار و ماهنامه سوره و ... با هم بودیم نشان می دهد که ما چه امکاناتی داشتیم و با آن امکانات از کجا شروع کردیم و به كجا رسیدیم.

پس معتقدید که در ورای انتقادات شما برنامه و راهکار عملی هم وجود دارد؟

طبعا" محدوده برنامه ریزی بنده همین حیطه روزنامه نگاریست. در آن حوزه هایی که دست من بوده تا آنجایی که بلد بودم و اختيار وامكانات داشتم برنامه ریزی کرده ام. این اتهام که فقط نقد می کنید و برنامه ندارید یک "غلط مشهور" است که نسبت به خیلی از منتقدین گفته می شود. ضمن انكه ما وقتي مي پرسيم "اقاي امام جمعه چرا هنرمندان انقلاب را معرفي نمي كني؟"يا "اقاي صدا وسيما چرا به مبارزه با فقر وفساد وتبعيض لا اقل در حد بوندس ليگا و...ضريب نمي دهي ؟" يا "اقاي مدير اصولگرا چرا هم سطح عامه مردم زندگي نمي كني ؟" وده ها سوال مشابه ديگر ، آيا داريم فقط نقد مي كنيم يا پيشنهاد عملي و قابل تحقق ميدهيم؟

پس فکر می کنید که این یک شگرد برای جلوگیری از نقد و ساکت کردن منتقدان است؟

قاعدتا" کسی که مورد نقد قرار می گیرد یکی از واکنش هایش مي تواند اين باشد که منتقد خودش را متهم کند.

آقای جلیلی! در مقام یک منتقد فکر می کنید که نقدهای شما طرفدارانه و متعصبانه بوده یا منصفانه و بی طرفانه؟

روش ما در اصل و ابتدا" نقد نبوده. ما وارد حوزه هایی می شدیم و می دیدیم که می شود کارهای مثبتی انجام بشود، اما نمی گذارند. اینجا بود که ما منتقد می شدیم. مثلا" در صدا و سیما که بودیم می‌دیدیم می شود کارهای بزرگ و مثبتی انجام داد، اما نمی گذاشتند.

چه کسانی نمی گذارند که کارهای مثبت و بزرگ در کشور انجام شود؟

عده‌ای از مدیران کشور. يعني يا مخالف بودند و یا شائق نبودند و انگيزه اش را نداشتند و امکاناتش را فراهم نمی کردند و متاسفانه مي توانستند كه نخواهند و نگذارند. جاهایی که می بینید نقدهای ما خیلی تند و صریح است به این خاطر است که ما مطمئنیم و در واقعيت به این نتیجه رسیده ایم که این کارها شدنی است و حتی شدنی بودنش بدیهی است، اما این بدیهیات را با استفاده از شگردهای گوناگون پیچیده جلوه می دهند.

ادامه نوشته

ستادهاي چاق، صف‌هاي خسته و پادشاهان لخت

يكي از بچه‌هاي جنگ تعريف مي‌كرد: «بعد از عمليات والفجر8 بعثي‌ها از 22بهمن تا نيمه فروردين پاتك مي‌كردند كه فاو را پس بگيرند. حجم و شدت پاتك‌ها بچه‌ها را خسته كرده بود و كم كم زمزمه‌هايي در گرفته بود كه چرا مرخصي نمي‌دهيد. چرا نيروي تازه نفس نمي‌آوريد و... يك روز ديديم ماشين‌هاي تبليغات آمدند خط. بلندگوها‌يشان را راه انداختند و سرود پخش كردند و توي هركدام از سنگرها بسته اي انداختند. بسته را باز كردم ديدم جزوه‌اي است. نوشته بود: "آه نفسم به من مي‌گويد برو مرخصي ولي اي نفس! من..."  ادامه ندادم. با فحشي زير لب جزوه را پرت كردم آن طرف خاكريز. گذشت تا بالاخره ترخيص شديم. آمديم اهواز كه برگرديم تهران. در اهواز يكي از بچه هاي دانشگاه را ديدم. گفت راستي فلاني و فلاني و فلاني آمده‌اند جبهه. تعجب كردم! گروه خونشان به اين جور حرف‌ها نمي‌خورد. آدرس گرفتم. رفتم پيششان. در يكي از خانه مصادره‌اي هاي بالاي شهر اهواز زيارتشان كردم. با عرقگير زير باد كولر گازي دراز كشيده بودند و داشتند براي "خط" جزوه مي‌نوشتند: "آه نفسم به من مي‌گويد برو مرخصي!"

 

1. نظام جمهوري اسلامي تا دلتان بخواهد چشم اندازنويس و سياست گذار و مميز و ناظر و بازرس دارد.

 

وارد هركدام از دستگاه هاي عريض و طويل فرهنگي جمهوري اسلامي كه بشويد با آدم هاي يقه سفيدي طرفيد كه سرگرم راهبرد نويسي و سياستگذاري هستند و هر منتقدي را هم به ورود در اين سرگرمي دعوت مي كنند.

 

نيروهاي ستادي با اشتياق از هر ايده اي كه بشود برايش فراخوان ها و همايش هاي آنچناني برگزار و ويژه نامه ها و دبيرخانه هاي آنچناني تر ايجاد كرد، استقبال مي كنند، خواه آن ايده «جامعه مهدوي» باشد يا «مهندسي فرهنگي» يا «چشم انداز بيست ساله» يا «دولت اسلامي» يا «جامعه مدني» يا «گفتگوي تمدنها» يا...

ادامه نوشته